Geçtiğimiz yaz bir küme araştırmacı, beyaz flaş ışıkları ve elektronik müzik kullanarak insanların halüsinasyonlar görmesini sağlamak için tasarlanmış büyük, laboratuvar gibisi bir alan olan Dreamachine (Hayal Makinesi) ismini verdikleri şeyi geliştirdi. Sussex Üniversitesi ile yürütülen ortak çalışma sonucunda tasarlanan makine, 30 kişinin girebileceği, uzanabileceği ve gözlerini kapatarak yaklaşık 30 dakika süren bir sekansın başlayacağı bir alana sahipti.
Tüm tecrübe hayli benzersizdi ve çoklukla içeri giren insanlarda halüsinasyon tecrübelerine neden oluyordu. İştirakçilerin, Dreamachine seansından sonra tecrübelerini anlatmaları istendi. Birçoğu bu tecrübesi güçlü yahut sihirli olduğu kadar canlı yahut daima değişen olarak tanımladı.
Sussex Üniversitesi sinirbilimcisi Anil Seth, Wired ile yaptığı görüşmede “Perdenin başka tarafından çıktıklarında ve bu tecrübesi yeni yaşadıklarında iştirakçilerin yansısını görmek çok az ve büyülü bir şeydi” dedi. Seth, Dreamachine üzerinde çalışan isimlerden biriydi.
Araştırmacılar, tüm tecrübenin emellerinden birinin, stroboskopik ışığın beyin üzerindeki tesirlerini belirlemeye çalışmak olduğunu söylüyor. Bu ışıkların beyin üzerindeki tesiri hala büyük oranda yanlış anlaşılmış durumda. Ayrıyeten araştırmacılar, bunun, Dreamachine’in neden olduğu görsel tecrübenin nöral temelini anlamanın anahtarı olabileceğini düşünüyor.
Dahası, içsel algısal çeşitliliğin daha âlâ bir haritasının oluşturulabileceği umuluyor. Seth ve takımı, insanların bu farklı ses, renk, vakit ve beklenti boyutlarına ne kadar farklı reaksiyon verdiğini ölçmeyi amaçlayan Algı Sayımı isimli bir proje üzerinde çalışıyor. Dreamachine’in bir gün yeni ruh sıhhati terapisi biçimlerine öncülük etmesi mümkün olabilir.
Yine de, araştırmacıların öncelikle bu teknolojinin sunduğu potansiyel hakkında daha fazla bilgi edinmeyi amaçlıyor olmasından ötürü, bu çeşit bir tedavinin aktifliğinin kapsamı şimdi belirlenmiş değil.
