Eğer bir yangına şahit olduysanız yahut bir sinemada yangın sahnesi izlediyseniz, itfaiye gruplarının alevleri söndürmek için kullandıkları suyun sıradan su ile karşılaştırıldığında rastgele bir formda farklı ya da özel olup olmadığını merak etmiş olabilirsiniz.
Gerçekten de itfaiye grupları, yangınları söndürmek için olağan sudan farklı materyaller kullanıyor. MS 6’daki birinci itfaiye teşkilatından bu yana, itfaiye teşkilatları binlerce yıldır tekniklerini mükemmelleştirmeye çalışıyor. Nöbetçiler olarak bilinen yepyeni Roma itfaiyesinin yangınla çaba etmek için süngerler, sifonlar ve süpürgeler kullanarak bir çizgi üzerinde kovalarla su taşıdığı düşünülürse, gelişimin hayli etkileyici olduğunu söyleyebiliriz. Elbette organize yangınla gayret dünyasında olağanüstü bir birinci adım olsa da, banyo vaktiymiş üzere birkaç kova ve bir süngerle çağdaş bir yangına müdahale etmenin büyük bir tesiri olmayacaktır.
1900’lerin başından bu yana, itfaiyeciler yangınları söndürmek için öncelikli olarak köpük kullanıyorlar ve bu köpük, birinci kullanılmasından bu yana geçen yüzyılda pek çok düzgünleşme geçirdi. Suya köpük konsantresi eklenerek, sıvı yüzeylerin (örneğin bir yakıtın) üzerinden akabilen ve alanı soğutan ve ateşi oksijensiz bırakan bir köpük oluşturulur. Ayrıyeten, kimi köpükler bir yakıt yüzeyinin üzerinde bir buhar sızdırmaz sinema oluşturabilir.
1960’ların ortalarında ise, itfaiye takımları suyu “ıslatmak” için ıslatıcı unsurlar kullanmaya başladı. Underwriters Laboratories Inc. (UL) Dizinine nazaran kimyasal unsurlar, “sade suya uygun ölçülerde eklendiğinde, sade suyun yüzey tansiyonunu değerli ölçüde azaltan ve nüfuz etme ve yayılma kabiliyetini artıran sıvı konsantrelerdir.” Olağan suya nazaran daha âlâ maksada sızma yetenekleri göz önüne alındığında, ortaya çıkan bu sonuç bazen “ıslak su” olarak adlandırılıyor.
İtfaiyeciler, yangınla çabada köpük ve ıslatıcı casusların yanı sıra yakıt kaynaklarıyla karışan ve onu küçük damlacıklara bölen, suyla çevrili ve söndüren emülgatörler de kullanabiliyor.
