Yalnızlık birçoğumuzun vakit zaman yaşadığı bir durumdur. Lakin uzun vadede sıhhat ve refah üzerinde her türlü olumsuz tesire sahip olduğu biliniyor. Yalnız insanların neden bu türlü hissettiklerini daha uygun anlamaya çalışan yeni bir araştırma, beyinlerinin aslında dünyayı çok farklı ve her bireye has bir halde işlediğini ortaya koydu.
İnsanlar toplumsal irtibatlara muhtaçlık duyacak formda gelişmiştir. Kısa bir mühlet evvel, COVID-19 salgınının tepe yaptığı periyotta sokağa çıkma yasakları, meskende kalma kararları ve küme toplantılarına getirilen kısıtlamalar, toplumsal izolasyonun gerçekliğine bir bakış atmamızı sağladı ve çoğumuz gördüklerimizden mutlu kalmadık.
Kronik yalnızlık
Kronik yalnızlık kıymetli bir halk sıhhati sorunu olarak vurgulanmıştır ve araştırmalar bunun aslında beyin kimyamızı değiştirdiğini gösteriyor. Lakin buna karşın, bilim insanlarının yalnızlığın altında yatan hisler hakkında bilmediği çok şey var. UCLA’daki bir grup tarafından yapılan bir çalışmada, daha fazlasını öğrenmek için beyin görüntüleme usulü kullanıldı.
Şu anda USC Dornsife’da psikoloji yardımcı doçenti olan Elisa Baek tarafından yürütülen çalışmaya, yaşları 18 ila 21 ortasında değişen 66 üniversite birinci sınıf öğrencisi katıldı. Öğrenciler yalnızlık tecrübelerini kıymetlendirmek için bir anket doldurdular, akabinde beyinleri işlevsel manyetik rezonans görüntüleme (fMRI) kullanılarak tarandı ve diğer biri kanal atlarken televizyon izleme tecrübesini taklit eden bir dizi görüntü klip izlediler.
Grup, anket sonuçlarına nazaran “yalnız” ve “yalnız olmayan” kümelere ayrıldı. Araştırmacılar görüntüleme bilgilerine baktıklarında, yalnız insanların yalnız olmayan insanlardan farklı beyin aktivitesi modellerine sahip olduklarını gördüler. Bununla birlikte en değerlisi, her yalnız birey büyük ölçüde kendilerine has bir sürece modeli sergilerken, yalnız olmayan tüm beşerler birbirine çok benziyordu.
Farklı nöral yansılar, bilhassa gördüğümüz şeyleri yorumlama ve anlamlandırma yeteneğimiz için kıymet taşıyan varsayılan mod ağının bölgelerinde besbelliydi. Bu nedenle bulgular, yalnız insanların öteki yalnız beşerlerle bile toplumsal kontaklar kurmakta zorlanabileceğini, zira etraflarındaki dünyayı anlamanın ve işlemenin ortak bir yolundan mahrum olduklarını gösteriyor.
Bu durum, yalnız insanların başka insanlardan farklı olduklarını ya da onlar tarafından gereğince anlaşılmadıklarını hissetme eğiliminde olduklarını gösteren başka datalarla de örtüşüyor.
Araştırma, gerçek hayatta kaç arkadaşları yahut toplumsal kontakları olduğuna bakılmaksızın, daha yüksek seviyede yalnızlık yaşadıklarını bildirenlerin en bariz beyin reaksiyonlarına sahip olduğunu gösterdi. Bu durum, sosyalleştiğiniz herkes dünyayı sizden farklı görüyorsa, yalnızca arkadaşlarla çevrili olmanın yalnızlığı hafifletmek için kâfi olmayabileceğini düşündürüyor.
Baek bilhassa bu kümesi daha ayrıntılı incelemeyi hedefliyor. Yalnız insanları birbirinden ayıran niyet süreçlerinin tam olarak ne olduğu üzere cevaplanması gereken diğer sorular da var. Örneğin, bir küme insanın hepsi birebir toplumsal bağlamda yer alıyorsa, yalnız olmayan insanların hepsi çok emsal bir tecrübe yaşarken, yalnız insanların her biri başka ayrı durumun farklı istikametlerine mi odaklanıyor?
Yüzeysel olarak hiç olmadığı kadar birbirimize bağlı olduğumuz bir dünyada, toplumsal izolasyon büyük bir telaş kaynağı olmaya devam ediyor. Yalnızlık için risk faktörleri ve insanların neden yalnız hissettiklerinin temelleri hakkında daha fazla bilgi edinmeyi amaçlayan bu üzere araştırmalar yararlı olabilir.
